Tja, hier is ie dan, de laatste blog vanuit Sint Maarten. Het is tijd om afscheid te nemen van dit mooie eiland. Op 6 juli arriveer ik op schiphol, zonder een thuis achter te laten in dit tropische eilandje in het midden van een onmetelijke oceaan. Ik heb een mooie tijd gehad. Tijd voor een reflectie. Maar niet te heavy, want deze blog is geen tearjurker. Toch wil ik wel iets van een sentiment overdragen, want zo'n afscheid is niet zonder emoties.

Als je wilt weten hoe Sint Maarten er vanuit een heuvel uitziet, dan volgt met deze blog de ultimate collection (van dondersveel fotoos). Zaterdag ben ik nog wezen snorkelen, maar de zee was zo onrustig dat het zand nogal voor mijn duikersbrilglazen dwarrelde. Als je al een vis of rots zag, dan zag je die ineens een meter voor je opdoemen. Zondag heb ik mijn cameraatje maar eens meegenomen naar de heuvel top van Sentry hill met een hoogte van 341 meters. Vandaar de vele fotoos. Je ziet ook het één en ander aan vegetatie die op de heuvelkant groeit. Dat laat ik meestal zonder commentaar passeren.  Bij de landschapfotoos heb ik zo hier en daar wat commentaar geschreven zodat je een idee hebt waar je naar kijkt.

   Als je denkt dat je alle stranden toch wel gehad hebt, dan is er toch ineens nog weer een ander strand.  In mijn slaapkamer heb ik een hele grote kaart van het eiland opgehangen en als je daar dan een tijdje naar staat te staren, ontdek je steeds weer een plekje waar je nog niet geweest bent. En daar ga je dan heen. Gelukkig heeft Mariëtte dan een telefoon bij zich met een beregoede camera er in. Zo eentje met drie ogen. Eentje voor rood, blauw en groen licht apart. Daar krijg je prachtige kleurenfoto's mee.

Het is inmiddels een maand geleden dat Charlie kwam aanlopen, en hij lijkt het bij ons nog steeds prima naar zijn zin te hebben. Daar zullen de kattenbrokjes ongetwijfeld iets mee te maken hebben. Een maand geleden konden we z’n ribben tellen, inmiddels lukt dat niet meer. Hij weet aardig aan te geven wanneer hij vindt dat hij brokjes moet krijgen (vaker dan dat wij dat vinden, natuurlijk), we leren z’n miauwen interpreteren. ‘Miauw’ kan betekenen dat hij naar binnen of juist naar buiten wil, of dat hij brokjes en/of water blieft. Of gewoon wat aandacht.

Het oude jaar uit, het nieuwe jaar in: het is ook hier, een paar uur later dan in Nederland, gelukt. Peter heeft zich op Oudejaarsdag onledig gehouden met het produceren van een flinke hoeveelheid uiterst eetbare oliebollen. Ja, de oliebollenmix van Koopmans had de houdbaarheidsdatum en productiecode van de mix die per ongeluk zonder gist op de markt beland was, maar Peters mix rees gelukkig (letterlijk) de pan uit – geheel zoals de bedoeling was. Met ’n bak bollen zijn we ’s avonds bij een collega van Peter en haar man op bezoek gegaan. Nog steeds een gek idee: een hele oudejaarsavond zonder jas in korte mouwen lekker buiten zitten – maar ’t beviel er niet minder goed om!

Deze tekst hoeft niet zo heel lang te zijn. De fotoos kunnen denk ik wel voor zich spreken. We zijn wezen rondtuffen in een gehuurde SUV. Vandaar dat we over suvtuffen spreken. En dan in Florida. Dat is vanuit Sint Maarten een stuk dichterbij dan vanuit Nederland, dus dan is de verleiding groot om toch maar het vliegtuig te nemen.

Eén van de informatieborden van Amuseum Naturalis is gewijd aan de “West Indian Weed Woman”, aan wie in 1934 een Calypso liedje gewijd werd dat via een knop naast het bord te beluisteren is; recent werd vastgesteld dat 80 procent van de planten in dat liedje die geïdentificeerd konden worden, afkomstig is uit de Caraïben. Eendrachtige samenwerking: ik maakte de foto van de tekst, Peter de opname van de bijbehorende muziek en zang.  [commentaar Peter: als ik van het voorjaar terug in Nederland kom gaan we dit lied met z n allen zingen, dus graag allemaal even oefenen!!  Hierbij de tekst en beluister het bestand voor de muziek en de dictie!]

Afgelopen maandag kwam Peter thuis met een barbecue en een lading vlees. Volstrekt geen straf voor een carnivoor als ik, we hebben er zowel maandag- als dinsdagavond van genoten. We zouden ook vrijdagavond barbecueën, bij een collega van Peter en haar man, maar de regen gooide roet in het eten. Zij wonen wat hoger op één van de bergen op Sint Maarten en door de regen was de toegangsweg naar hun huis spekglad; ze konden nog met de auto naar beneden, maar moesten er niet op rekenen ook weer omhoog te kunnen komen. We hebben de kans voor een heuse hike aan ons voorbij laten gaan, want ze hadden ook geen boodschappen kunnen doen en dus viel er niks te eten. Het was overigens ook een soort van koud, vrijdag, afgezien van grijs en nat: ‘maar’ 24 graden. Da’s even wennen als je bent ingesteld op een middagtemperatuur tussen de 30 en 35 graden.

Peters enthousiasme over snorkelen houdt aan, ook na dag twee. Gisteren zijn we met een klein veerbootje (zo’n 20 passagiers maximaal) overgestoken naar Ilêt de Pinel, een klein eilandje voor de oostkust van het Franse deel van Sint Maarten. Het eilandje is onbewoond, maar aan het strand van de westkust is een horecagelegenheid – Yellow Beach, in elkaar gezet van hout en palmbladeren – die eten en drinken serveert en de strandstoelen en parasols beheert. Zwembroek en badpak hadden we onder onze kleren al aan; snorkelsets, ondergoed en een grote badhanddoek hadden we bij ons in een grote boodschappentas van Carrefour. Het devies was simpel: kleding uit, snorkels op en het water in!

Een oude Griekse filosoof beweerde ooit eens dat "alles is water". Zijn indruk was dat alle stoffen op de één of andere manier van (verschillende vormen van) water gemaakt waren. Waarschijnlijk had die gast (Anaximander) nog nooit van zout water gehoord. Hier op Sint Maarten is namelijk alles van zout. Ook het water. Dat merk je als je gaat snorkelen.

Bij gebrek aan toeristische uitspattingen: een schriftelijke babbel over de eigenaardigheden van Sint Maarten. Door de ogen van een toerist, dat dan weer wel. Hoe het uit kan, geen idee, maar blijkbaar kan het uit: op zo ongeveer iedere straathoek is hier wel een supermarkt te vinden. De afmetingen verschillen en het assortiment ook, maar dat huishoudelijke artikelen in een supermarkt horen, staat blijkbaar buiten kijf. Wel handig als je opeens bedenkt dat je een rasp nodig hebt, natuurlijk.

Terwijl Peter nog uitbuikt van een ovenschotel die hij “Mariëtte op Sint Maarten” heeft gedoopt – een improvisatie met aardappelschijfjes, sperziebonen, erwten, worteltjes, maïs en rundvlees – mag ik verslag doen van onze avonturen dit weekend.