Over hobbels en gehaktballetjes bij Rembrandt

Bij gebrek aan toeristische uitspattingen: een schriftelijke babbel over de eigenaardigheden van Sint Maarten. Door de ogen van een toerist, dat dan weer wel. Hoe het uit kan, geen idee, maar blijkbaar kan het uit: op zo ongeveer iedere straathoek is hier wel een supermarkt te vinden. De afmetingen verschillen en het assortiment ook, maar dat huishoudelijke artikelen in een supermarkt horen, staat blijkbaar buiten kijf. Wel handig als je opeens bedenkt dat je een rasp nodig hebt, natuurlijk.

De nodige supermarkten zijn, afgaand op de naam, in handen van Chinezen. Andere zijn deel van Amerikaanse ketens, met Carrefour als Franse vertegenwoordiger (waar de inspiratie van Amerikaanse ‘hypermarkets’ ooit aan ten grondslag lag). Bij de grootste supermarkten vinden scholieren een bijbaantje als inpakker. Terwijl je je boodschappen op de band legt zodat de kassière – mannelijke kassiers heb ik nog niet gesignaleerd hier – ze kan aanslaan, staat er achter haar een jongen – ik heb nog geen meisjes in deze rol gezien – klaar om je boodschappen in te pakken in papieren zakken of in de boodschappentas die je hem geeft. Als je ’t vraagt, draagt hij de zakken of tassen ook nog voor je naar je auto, tegen een kleine fooi.

Over auto’s gesproken: aan verkeersregels doet men hier niet. Voorrang heb je als je voorrang pakt, dat lijkt de stelregel – of je van links of rechts komt, doet er minder toe. Iedereen lijkt wel te beseffen dat men gezamenlijk gebruik moet maken van de wegen die er zijn; als er een file staat, is het hier minder moeilijk om ertussen te komen dan in Nederland – meestal is er wel iemand zo aardig je ertussen te laten. Verlichting van auto’s vindt men hier soms overbodig, het gebeurt regelmatig dat we in de schemering of als het al echt donker is auto’s tegenkomen die hun koplampen niet aan hebben. Ach, zolang alle andere auto’s eromheen de koplampen maar wel aan hebben, zal ’t wel niet zo’n risico zijn (?). Aan verkeerslichten doet men hier overigens ook niet of nauwelijks, ‘k denk dat we er nu op het hele eiland drie gezien hebben. Rotondes zijn hier populairder, maar officiële rijbanen zijn er op rotondes niet – elke automobilist kiest z’n eigen rijbaan, en gek genoeg gaat dat nog aardig goed ook. Erg hard rijden kun je hier vrijwel nergens, tenminste: niet als je niet om de haverklap met je hoofd tegen of door het dak wilt zitten. Drempels zijn hier ook echt drempels: vervelende hobbels in de weg waar je echt voorzichtig overheen moet. En geen bordjes om te waarschuwen dat er een drempel aan komt natuurlijk – gelukkig weet Peter zo langzamerhand feilloos waar de drempels hier in de buurt zitten. Het kan ook zijn dat hij wel moet, omdat bij een ongecoördineerd nemen van zo’n drempel zijn zoveelstehands auto besluit dat Peter maar moet gaan lopen 😉

Een ontdekking die we eerder deze week deden: Café Rembrandt. Stel je een serie valse (en lelijke) trapgeveltjes voor, met in het midden ervan een bruine bar met terras. Eigendom van een Nederlander en een Belgische, die na de nodige omzwervingen over de wereld op Sint Maarten geland zijn. De bierliefhebber kan er uitstekend terecht, de bierkaart is minstens zo uitvoerig als die van het betere café in Amsterdam. Naast het café is een snackbar, eigendom van een andere Nederlander. Wie in het café behoefte krijgt aan (bijvoorbeeld) bitterballen kan dat kenbaar maken, en als de snackbareigenaar er is, zorgt die ervoor dat ze even later voor je neus staan. Wij hielden het noodgedwongen bij warme gehaktballetjes, omdat de snackbareigenaar erg laat was en zijn zaak nog niet geopend had (en toen hij aankwam te smerig was om aan te vatten, geen idee wat hij had uitgevoerd); in dat geval wordt in het café alleen eten geserveerd dat in de magnetron opgewarmd kan worden: gehaktballetjes, kipsaté, braadworst en rookworst. We hadden overigens ook voor zuurkoolstamppot kunnen gaan, die is eerder in de snackbar klaargemaakt en kan in de magnetron opgewarmd worden – maar om de één of andere reden past dat toch niet helemaal bij een temperatuur van 30 graden (dat Peter voor ergens komende week stoofpot als avondeten besteld heeft, vermeld ik nu natuurlijk even niet).

Mariëtte