Zing mee met het weed-vrouwtje!

De dag van gisteren, een regenachtige zondag, hebben we namelijk goed besteed. Aan het begin van de middag streken we, als enigen, neer bij Amuseum Naturalis in het noorden van het Franse deel van Sint Maarten: een oud huis, gebouwd in Caraïbische stijl, met in de bijgebouwen en de tuin eromheen allerlei informatie over planten en dieren op Sint Maarten. We weten nu meer over dieren die uitsluitend op Sint Maarten voorkomen, over dieren die hier geïmporteerd zijn en een bedreiging vormen, over de vleermuizen die leven in de grotten die je niet vindt als je niet precies weet waar je wezen moet, en over geneeskrachtige planten.

Buiten het hek stond een stalletje met gratis plantjes, gekweekt in het museum. Op onze veranda groeit dus nu opeens paracetamol – nooit beseft dat die pijnstillers een plantaardige oorsprong hebben – en een hele kleine Gaïac (Lignum Vitae), een uiterst langzaam groeiende boom van het hardste hout dat op de wereld te vinden is.

Op de terugweg vonden we wel wat we op de heenweg niet konden vinden (for future reference: bij de – ja, echt – paars geschilderde kerk niet rechtdoor, maar rechtsaf): Parotte Ville, een ‘asiel’ voor parkieten, papegaaien en een enkele kakatoe. Wit, geel, blauw, groen, oranje, brutaal, schuw, onverstoorbaar, hebberig: we hebben ze allemaal voorbij zien komen. Wie De Orchideeënhoeve in Luttelgeest kent, snapt het principe: naar binnen stappen en niet verbaasd zijn als je binnen de kortste keren een paar vogels op je hoofd, je schouders en je armen hebt. En dat heeft alles te maken met het etensbakje dat je meekrijgt, gevuld met een mix van zaden. Tip van de dag: hou zo’n etensbakje een beetje van je af, zodat als zo’n papegaai of parkiet besluit een poepje te doen dat niet opeens langs je been naar beneden druipt…

De voorbereidingen voor Kerst beginnen hier vroeg, en Sint Nicolaas doet er in het geheel niet toe. Maar met dank aan de Carrefour heeft Peter een pure P en ik een melk M van Verkade op 😉 Inmiddels hangt aan twee van de drie bogen boven de veranda een lichtsnoer met blauwe, groene, oranje en rode lichtjes. Gelukkig kunnen we zelf afstellen in welk tempo de lichtjes aan en uit gaan, zo voorkomen we dat we er ál te psychedelisch bij zitten.

Deze week nog werken, en dan hebben we allebei twee weken vrij. Peter is aan vakantie toe, al was het alleen maar om uit te rusten van de rariteiten die de bureaucratie hier op hem afvuurt. Met paperassen die het Immigratiekantoor dan toch eindelijk had afgegeven – de pasfoto’s had Peter thuis losgeknipt en waren toen opeens geen enkel probleem meer – moest hij naar het grote overheidsgebouw om zijn inschrijving als ingezetene te regelen. Misschien moesten we nattigheid voelen: dat overheidsgebouw is bijna het enige gebouw op een eilandje in een meer dat door zoutwinning ontstaan is; de andere aandachtstrekker op dat eilandje is de vuilnisbelt – maar dat terzijde. Daartoe geïnstrueerd door één van de bewakers meldden wij ons, ongeveer een kwartier vóór het afspraakmoment, bij een computer om een nummertje te trekken. We zijn nog steeds niet helemaal bekomen van de verbazing over wat de computer toen antwoordde.

Ik zeg ook geen ‘nee’ tegen twee weken níet de hele ochtend online vergaderen over van alles tegelijk en door elkaar. Aanvankelijk dachten we ’n retourtje Amerika te boeken, in Miami zouden we toch geen winterkleren nodig hebben. De covid-maatregelen maken zo’n vliegreis echter meer gedoe dan waar wij zin in hebben. Het alternatieve plan: we gaan eilandhoppen. Anguilla, St. Barths, Saba, Sint Eustatius. Is het leuk op een eiland, dan blijven we wat langer hangen; hebben we ’t wel gezien, dan nemen we een veerboot naar een volgend eiland. We moeten wel vóór Oudejaarsdag terug zijn, want anders moet de oliebollenmix nog een jaar in het keukenkastje blijven staan; want oliebollen bakken in januari? Neuj. Peter maakt die rondreis op nieuwe schoenen overigens, gekocht in Philipsburg en nog vóór de aanschaf goedgekeurd door een aantal van zijn leerlingen die toevallig ook in de winkel waren. Echte Vans!

Mariëtte.