Altijd weer een ander strand

   Als je denkt dat je alle stranden toch wel gehad hebt, dan is er toch ineens nog weer een ander strand.  In mijn slaapkamer heb ik een hele grote kaart van het eiland opgehangen en als je daar dan een tijdje naar staat te staren, ontdek je steeds weer een plekje waar je nog niet geweest bent. En daar ga je dan heen. Gelukkig heeft Mariëtte dan een telefoon bij zich met een beregoede camera er in. Zo eentje met drie ogen. Eentje voor rood, blauw en groen licht apart. Daar krijg je prachtige kleurenfoto's mee.

   Het strand heet Anse Marcel. Je hebt daar ook een restaurant dat elke dag al om 15.00 uur dicht gaat. Het ligt helemaal in het uiterste noorden van het eiland en je kunt er enkel maar komen via een krakkemikkig slingerweggetje dat zo steil loopt dat je soms het idee hebt dat je karretje elk moment voorover of achterover kan buitelen. Maar als je je daar dan langs gewurmd hebt, en je hebt met succes het tegemoetkomend verkeer kunnen omzeilen (zonder zelf in de berm te geraken), dan heb je toch wel een erg mooi strandje te pakken. Het is dan nog verbazingwekkend hoeveel mensen daar toch nog zijn, gezien de begaanbaarheid van de toegangsweg.

  Ik wil ook nog even de gelegenheid te baat nemen om jullie te wijzen op een aantal culinaire rariteiten op dit eiland. Als je naar een KFC gaat, wees dan beducht voor de dikke krokante, met vet doordrenkte laag van een onbekend materiaal die om een kippepootje heen zit. Het lijkt de bedoeling dat die buitenlaag meer vullend is dan het kippepootje dat je eventueel nog in het midden daarvan kunt aantreffen.  De patatjes die je erbij krijgt buigen om zodra je ze aanpakt. En pak ze dan niet met blote handen aan want dan heb je gelijk twee tissues nodig om je vingers te ontvetten. We weten nu wat KFC bedoelt met de slogan "fresh chicken handmade since 1939" (zie de foto). Iets beter vergaat het ons bij de Burger King. Maar toen was het laat op de avond en waren we zo hongerig dat we zelfs schoenveters gewaardeerd hadden.

  Echter nu komt het. Een aantal lokale restaurantjes. Onooglijk. Gevestigd op stomme plekken als parkeerplaatsen of aan drukke  wegen, bieden heel smakelijk eten tegen mooie prijzen. Zo hebben we hier dichtbij een shoarma tentje waar je een goede lams-schotel voor tien dollar kunt krijgen. Maar echt zeer aan te bevelen is een Koreaan genaamd "Ricks Korean barbecue". Goed vlees, heerlijk klaargemaakt, met verse groenten, lekker gekruid. Zelfgemaakte Saké. Die man heeft er echt verstand van. En je krijgt die hoofdprijs voor een beperkt bedrag. We eten met z'n tweeën, doen er een drankje bij en zijn dan vijftig dollar kwijt. Dat is maar ietsje meer dan bij de KFC. is ook nog eens een leuke man die in Korea geboren is en twintig jaar in Las vegas heeft gewoond.

   Ik heb het al eens gehad over de bureaucratie hier. Ik weet, het levert geen reclame op voor het eiland, maar Mariëtte heeft nu toch weer iets meegemaakt dat ik jullie eigenlijk niet kan weerhouden. In haar woorden:

  We waren op het postkantoor omdat ik een pakketje met boeken naar Nederland wilde verzenden. Eigenlijk wilde ik dat niet, want waarom zou Peter die boeken niet even mee kunnen nemen naar Nederland in april, maar aangezien Peter geen zin heeft in ruimbagage moet je iets. ‘k Had een mooi doosje uit een supermarkt meegenomen naar huis, het doosje netjes ingepakt met op drie na alle boeken die ik uit Nederland hier naartoe meenam en in Amerika kocht, boven- en onderkant van het doosje keurig dichtgeplakt, mijn adres erop gezet: kortom, het pakketje was klaar voor verzending. Dacht ik. Want zo werkt dat niet bij de Sint Maartense posterijen. “We have to see what’s inside,” begon de dame achter het loket. Nee, het was niet voldoende als ik hen dat vertelde, ze moesten het zelf zíen. “Ok, open it up, so you’ll be able to see.” Nee, het was niet de bedoeling dat zij er zweetdruppels van opliepen, ik kreeg een schaar toegeschoven en werd zelf geacht het pakketje open te maken. Ik wist dat er iets niet handig was aan een pakketje dichtplakken met duct tape… Peter was gelukkig sterker dan de duct tape. Nadat een managermevrouw met haar eigen ogen had geconstateerd dat er in de doos zat wat ik zei dat erin zat en de dame achter het loket had verteld dat ’t doosje 5,8 kilogram woog, kreeg Peter een rol plakband in zijn handen gedrukt om de doos weer dicht te plakken en mocht ik aan ’t loket de procedure vervolgen. Vier handtekeningen later en US$ 66 armer kreeg ik een papier mee met een track and trace code erop, met de mededeling erbij dat ik in Nederland nog moet betalen bij de ontvangst van het pakje. We gaan het zien; ik zal wel even mijn buurvrouw waarschuwen, want haar adres staat op het pakje. 

   Verder nog een huishoudelijke mededeling (je moet goede wijn altijd voor aan het eind bewaren, dan weet je ook of men tot het eind doorgelezen heeft): ik kom deze zomer weer naar Nederland. Definitief. Tenminste, als zich geen andere buitenlandse uitdaging aandient. Dat ligt niet aan het eiland of aan de vriendelijkheid van de mensen hier. Het ligt er ook niet aan dat Mariëtte over vier weken weer terug vliegt naar Nederland. Het ligt aan het werk. Mijn stijl van lesgeven is vooral gericht op het stimuleren van inzicht en zelfwerkzaamheid terwijl men hier op het eiland vooral nog parate kennis aan het bijbrengen is. Het contrast is te groot. En ik ga een modernisering van het onderwijs hier niet in mijn eentje realiseren.

   Wel een heerlijk idee dat ik mijn vrienden en familie weer gewoon in levende lijve zal gaan zien dan!