Dan liever de lucht in

Terwijl Peter nog uitbuikt van een ovenschotel die hij “Mariëtte op Sint Maarten” heeft gedoopt – een improvisatie met aardappelschijfjes, sperziebonen, erwten, worteltjes, maïs en rundvlees – mag ik verslag doen van onze avonturen dit weekend.

Vanaf de veranda kijken we uit op een berg waarlangs een kabelbaan gespannen is, op de top van de berg een uitkijkterras. Dat intrigeerde me en daarom ging ik op zoek naar wat dat voor moest stellen. “Rainforest Adventures St. Maarten” [ https://rainforestadventure.com/st-maarten-top-attractions-zipline-sky-explorer-schooner/ ] vermeldt Google Maps: je kunt, na bezichtiging van een museumpje dat aan de geschiedenis van Sint Maarten gewijd is, met een kabelbaan omhoog naar het uitkijkterras. Van daar kun je weer met de kabelbaan terug naar beneden, maar ook met een zipline: stevig ingesnoerd in een harnas van riemen zeil je aan een ijzeren draad naar beneden.

Zaterdagochtend trokken we de stoute schoenen aan en zetten we koers naar het Rockland Estate. Na het nodige digitale papierwerk – een online waiver ontslaat hen van enige verantwoordelijkheid voor ’t geval je iets onverstandigs doet – stapten we in de kabelbaan en zetten we koers naar boven. Het uitzicht werd steeds mooier naarmate we hoger kwamen, op zeker moment konden we aan twee kanten van Sint Maarten de zee zien. Ook de bergrug onder ons was het bekijken waard; we zagen talloze vlinders en zelfs drie apen die, niet gehinderd door voorbij sukkelende mensen, gewoon doorgingen met het slopen van de boom waarin ze zaten.

Op de top van de berg aangekomen konden we vanaf een aantal uitkijkterrassen alle kanten uit kijken: naar het noorden, met Anguilla in de verte; naar het zuiden, met Saba en Sint Eustatius; en natuurlijk naar Sint Maarten zelf: Philipsburg aan de Salt Lake Pond (met vuilstort op een eiland in de pond), Indigo Bay (waar we vorige week dinsdagavond bij volle maan op onze rug in zee naar de sterren lagen te staren), het vliegveld, de laguna, de school waar Peter werkt en ons eigen huis. Er stond een heerlijk windje – verraderlijk, want we stonden ook in de volle zon… mijn bovenbenen, armen en gezicht deden bij thuiskomst een wedstrijdje ‘wie doet het best een tomaat na?’ (eindelijk zie je de talloze muggenbulten wat minder 😉).

We hadden gekozen voor The Flying Dutchman, de zipline, als middel om weer beneden te komen en lieten ons daarom braaf insnoeren in het harnas van riemen. De gebruiksaanwijzing? Niks doen, alles gaat vanzelf. Beneden tot stilstand komen was even vreemd, alsof iemand opeens vol op een niet-aanwezige rem ging staan, maar het gras voelde al snel weer vertrouwd onder onze voeten. Het zou zomaar kunnen dat we dit nog een keer herhalen, we hebben onze ogen uitgekeken – Peter ook naar de techniek van kabelbaan en zipline (en ja hoor, hij speelt het klaar om daarover in gesprek te raken met een medewerker), ik hield het bij het bewonderen van het uitzicht.

Mariëtte