Laatste blog vanuit Sint Maarten

Tja, hier is ie dan, de laatste blog vanuit Sint Maarten. Het is tijd om afscheid te nemen van dit mooie eiland. Op 6 juli arriveer ik op schiphol, zonder een thuis achter te laten in dit tropische eilandje in het midden van een onmetelijke oceaan. Ik heb een mooie tijd gehad. Tijd voor een reflectie. Maar niet te heavy, want deze blog is geen tearjurker. Toch wil ik wel iets van een sentiment overdragen, want zo'n afscheid is niet zonder emoties.

   Hoe heb ik het gehad, hoe kijk ik terug? Ik heb veel meegemaakt en voel een verbintenis met het eiland en met de mensen. Ik heb ook door mijn werk van binnen uit een scherpe inkijk in cultuur, gewoontes en mentaliteit van de bevolking gekregen. Tegelijkertijd heb ik echter het gevoel dat ik er een beetje overheen gefladderd ben. Als je hier daadwerkelijk een bestaan op wilt bouwen moet je daar denk ik minstens tien jaar voor uit trekken. Pas dan raak je hier op een natuurlijke manier in een sociaal netwerk ingevlochten. Blijf je korter, dan zijn je wortels zo ondiep geschoten dat je ze nog makkelijk uit kunt graven. Maar makkelijk is soms al lastig genoeg.

   Gisteren nam ik bijvoorbeeld afscheid van een stel dat ik hier leerde kennen. John en Annemiek. Een echtpaar. Van oorsprong Nederlanders. Prachtige mensen, zonder pretenties, die hier al zo'n twintig jaar wonen.  Morgen ga ik nog even met Candace ergens lounchen. Ook zo'n prachtig mens. En dan al die leerlingen die je enthousiast aanspreken op het schoolplein. Gewoon om je nog even te laten voelen dat ze je waarderen en dat ze het jammer vinden dat ze je volgend jaar niet meer zullen zien. Om nog maar te zwijgen van al die collega's waar je nog een babbeltje mee maakt, zonder dat je weet of je ze de komende dagen nog zult spreken. Ik voel soms wel een traantje opkomen. Maar omdat ik natuurlijk een echte kerel ben blijft het bij een glazig stel ogen. Kortom, het afscheid is niet zonder emoties. Een gevoel van weemoed overvalt mij als ik er aan denk hoe ik over 20 jaar, als ik dat mag meemaken, met weemoed aan de tijd hier zal terugdenken. Hopelijk zijn er dan nog vliegtuigen die me even kort bij Indigo Bay kunnen uitzetten....

   Als laatste foto heb ik speciaal voor Plum Bay gekozen. In de eerste plaats omdat ik daar recent nog geweest ben en het een heel leuk strand vind. In de tweede plaats omdat deze plek mij toch nog kon verrassen, ook al was ik hier al bijna een jaar. De derde reden voor de keuze van deze foto is dat dit het meest westelijke plekje van het eiland is. Westelijker kan alleen als je de oceaan in stapt. Ik vond dat een mooi beeld.

   Hoe Mariette het maakt na haar vertrek terug naar Nederland heeft ze in een blog verwoord. Zij richt zich daarbij vooral op de avonturen van Charlie. De trouwe lezers van dit blog zullen deze markante figuur zeker herkennen. In plaats van een Sint Maartenaar is hij nu echter een kaaskop geworden, wonende onder de rook van het grote Amsterdam. Hieronder volgt een verslag met fotoos....

Tot in Nederland!!!

Peter

Verslag van Mariette, getiteld: Tweeënhalve maand op drie-hoog

Inmiddels woont Charlie een kleine tweeënhalve maand op drie-hoog in Nederland. Daar kwam hij niet geheel zonder slag of stoot. Bij de röntgen op het vliegveld van Sint Maarten moest hij uit de reistas waarin ik hem vervoerde. Jas, rugzak en handtas had ik al in bakken gedaan voordat ik Charlie uit de tas haalde, maar daarna bleken mijn schoenen ook nog uit te moeten. Ik had Charlie op mijn ene arm en had dus nog maar één hand over om mijn schoenen uit te trekken. Bij het röntgenapparaat stond een Sint Maartense meneer en die moest eraan geloven: ik tilde één voor één mijn benen op nadat ik mijn veters losgetrokken had en vroeg hem om mijn schoenen van mijn voeten te trekken. En warempel, dat deed hij braaf.

In het vliegtuig zette ik de reistas met Charlie op mijn schoot en deed ik de tas een klein stukje open zodat ik Charlie over z’n koppie kon aaien. Hij was gespannen en misschien een beetje bang, wist niet goed wat er aan het gebeuren was, en dus leek het me zaak hem zo veel mogelijk gerust te stellen en hem dichtbij te houden. Daar waren de stewardessen het echter in het geheel níet mee eens. De stewardess die ‘mijn’ deel van het vliegtuig bediende, bleek allergisch voor katten… op zeker moment kwam een collega van haar mij streng toespreken: de stewardess kon bijna niet meer uit haar ogen kijken vanwege de allergie, en dus moest Charlie in een dichte tas onder de stoel voor me, tussen mijn voeten, en mocht hij beslist niet bij mij op schoot. En de tas mocht al helemaal niet open. Ik begreep er niet veel van. Ik heb keurig van tevoren gemeld dat ik een kat mee wilde nemen in de cabine, heb daar ook netjes een aardig bedrag extra voor betaald, en dan zet KLM juist op mijn vlucht een stewardess met een kattenallergie, die dan ook nog niet op het idee komt met een collega van gangpad te ruilen zodat ze bij de kat uit de buurt kan blijven?! Het laatste uur van de vlucht miauwde Charlie af en toe behoorlijk, maar ik kon (lees: mocht) niks doen. Na thuiskomst heb ik een klacht ingediend bij KLM, maar daar schijnen ze het zo druk te hebben dat ze er nog niet op gereageerd.

Bij thuiskomst ging Charlie op ontdekkingstocht in mijn huis. Aan verstoppen had hij geen enkele behoefte, hij was en is vooral nieuwsgierig naar zo ongeveer alles. In de gang is een kast met spiegeldeur. Daar heeft Charlie al eens een half uur gebiologeerd naar ‘die andere kat’ zitten staren, half weggedoken achter een koffer voor ’t geval ‘die andere kat’ zou bewegen. In de woonkamer is ‘boeken uit de kast trekken’ een favoriete bezigheid. Toen ik in bad ging en de deur van de badkamer op een kier liet staan zodat hij zou weten dat ik er nog was, kwam hij de badkamer in gewandeld: eerst verscheen z’n koppie boven de badrand, twee voorpootjes erop, twee achterpootjes erbij, vervolgens met een voorpootje ‘ns voelen wat dat gekke witte spul was waar ik onder lag... Maar toen Charlie dacht in de lamp boven de salontafel te kunnen gaan hangen, werd ’t me wat te gortig. Hij heeft een half uur vanaf een eettafelstoel naar me liggen kijken met zo’n blik van “Nou hoor. Ik mag niet eens in de lamp hangen. Flauw.”

’t Is een pienter kereltje. “Gaan we even buiten kijken?” begrijpt hij inmiddels feilloos, hij haast zich dan naar de balkondeur. “Ga je mee naar binnen?” snapt hij ook; meestal gaat hij dan keurig zelf weer naar binnen, maar af en toe is er nog iets te snuffelen op mijn balkon waardoor dat enige vertraging oploopt. Op Sint Maarten maakte ik me nog wat zorgen of Charlie het fenomeen ‘kattenbak’ wel zou begrijpen, maar dat blijkt volkomen misplaatst. Hij was hier nog geen vijf minuten of hij had koers gezet naar de kattenbak; toen hij eruit stapte na z’n behoefte gedaan te hebben, zei de blik op zijn snoet volgens mij iets in de trant van “waarom dacht jij dat je me dit uit moest leggen?” (maar daar kan ik me in vergist hebben).

Sinds half april is Charlie een ‘je weet wel’-kater, op advies van de Nederlandse dierenarts heb ik hem laten castreren. Een hele ochtend zonder viervoetertje om me heen... ik denk dat ik het er moeilijker mee had dan Charlie. Hij hield zich niet bepaald aan de regels. Duf vanwege de narcose? Nee hoor, hij was glashelder en alert. Overgeven? Welnee, hij kon niet wachten tot hij te eten kreeg. Aankomen? Nee hoor, hij heeft nog net als daarvóór gewoon altijd zin in eten. Net zo lang over me heen lopen tot ik wakker word, zoals hij op Sint Maarten deed, hoeft Charlie ’s ochtens niet meer. De voerautomaat in de keuken spuugt om 7.30 uur de eerste brokjes van de dag uit en ik mag me gerust nog ’n keer omdraaien... de rest van de nacht slaapt hij bij mij in bed, ik onder en hij bovenop het dekbed. Overdag is mijn stoel aan de eettafel zijn favoriete slaapplek, al of niet terwijl ik er ook in zit. Als ik weg geweest ben, moet ik weer even geclaimd worden en nestelt hij zich zeker op mijn schoot.

Charlie heeft al het nodige kattenkwaad uitgehaald, waarbij onder meer een plant en het glas in een fotolijst gesneuveld zijn, maar ik heb nog geen moment gedacht dat ik hem niet had moeten meenemen. Integendeel. Er is niks fijner dan thuiskomen in een huis waar een klein viervoetertje niet kan wachten om bij je te komen en zich te laten aaien als hij de sleutel in het slot hoort.

Mariëtte