Wat komt aanlopen..

Het oude jaar uit, het nieuwe jaar in: het is ook hier, een paar uur later dan in Nederland, gelukt. Peter heeft zich op Oudejaarsdag onledig gehouden met het produceren van een flinke hoeveelheid uiterst eetbare oliebollen. Ja, de oliebollenmix van Koopmans had de houdbaarheidsdatum en productiecode van de mix die per ongeluk zonder gist op de markt beland was, maar Peters mix rees gelukkig (letterlijk) de pan uit – geheel zoals de bedoeling was. Met ’n bak bollen zijn we ’s avonds bij een collega van Peter en haar man op bezoek gegaan. Nog steeds een gek idee: een hele oudejaarsavond zonder jas in korte mouwen lekker buiten zitten – maar ’t beviel er niet minder goed om!

En passant hebben we een nieuw spel geleerd, The Mexican Train, een variant op domino met stenen van nul tot twaalf in plaats van zes. Om middernacht hebben we welgeteld één vuurpijl en een lichtkogel af zien gaan, het eiland bleef in gewone straatverlichting gehuld terwijl wij een fles champagne soldaat maakten.

Afgelopen maandag is het gewone leven teruggekeerd: Peter gaat naar school en ik zit op de veranda met mijn laptop op schoot vanuit huis te werken. Dat werken vanuit huis is sinds gisteren wat minder eenzaam dan normaal, met dank aan Charlie. Toen ik gisterochtend buiten kwam, zat hoog in de boom voor de veranda een jong en mager katje niet echt goed meer te weten hoe-ie nou heelhuids weer naar beneden moest. Ik was er nog niet aan toegekomen me af te vragen of ik een ladder moest gaan zien te regelen toen ik hetzelfde katje over het hek rond onze tuin zag komen. Klaarblijkelijk was het gelukt om vanuit de boom naar beneden te komen en klaarblijkelijk was het ook gelukt om vervolgens over het ca. twee meter hoge hek te klimmen. Schuw was ’t beestje geenszins, hij liet zich maar al te graag aanhalen. Een schoteltje melk bliefde hij wel, en dat hij wel wist hoe hij op mijn schoot moet springen, bleek ook snel.

Toen Peter thuiskwam, heb ik maar meteen opgebiecht dat er een nieuwe man in mijn leven was. De kennismaking verliep uitstekend, binnen de kortste keren lag Charlie op Peter te slapen. Toen we terug kwamen van een boodschappenrit leek Charlie, die ik in de tuin gezet had toen we weggingen, echter verdwenen. De zak met kattenbrokjes had ik wel bij de supermarkt kunnen laten, dacht ik teleurgesteld. Omdat mijn rug niet lekker meewerkte, was ik vroeg op bed gaan liggen en in slaap gevallen. Toen ik wakker werd omdat Peter naar bed kwam, zag ik opeens een bekend viervoetertje in de slaapkamer rondsnuffelen. Charlie! Hij was er weer! Na een schoteltje met kattenbrokjes heeft Charlie de nacht opgekruld tussen Peters benen doorgebracht, en vandaag hield hij me weer gezelschap op de veranda. En dat past bést: als ik mijn laptop op mijn knieën zet, past Charlie tussen mijn laptop en mijn buik, en kan hij heerlijke dutjes doen terwijl ik werk.

Mariëtte