En dan ineens met z'n tweeën

Ja en dan woon je ineens met z'n tweeën in een appartement. Voorheen had je nog genoeg plek, nu moet je ineens uitkijken of je niet toevallig tegen de stoel van een ander aan loopt. Voorheen kon je eten wat en wanneer je wilde, nu moet je ineens gaan overleggen. Voorheen kon je op zaterdag een gat in de dag ronken, nu moet je er serieus rekening mee houden dat je samen met iemand moet gaan ontbijten. Het leven wordt er een stuk lastiger van.

Allemaal onzin natuurlijk. Mariëtte kwam op woensdag 6 oktober aan en we hebben het reuzegezellig. We zijn al wezen zwemmen in de oceaan (die ik officieel de Caribische zee moeten noemen), hebben al een paar restaurantjes uitgeprobeerd, avondjes lekker gegeten met gasten, een rondje rond het eiland gemaakt, etc..  Bovendien, Mariëtte is bepaald geen ochtendmens. Het is nu zaterdag, bijna half twaalf, en ik heb al lang ontbeten, met de overgebleven kaasjes en stokbrood van het voorgerecht van de vorige dag (zie foto). Mariëtte heeft alleen haar thee nog maar op. Je ziet, dat samen ontbijten op de zaterdagochtend is geen probleem.

Ook voor het overige is het erg leuk om elkaar te leren kennen. Om eerlijk te zijn was ik zelf al een beetje vergeten hoe het is om aan het klimaat hier te wennen. Door de komst van Mariëtte wordt ik daar weer aan herinnerd. Ze slaat zich er echter dapper door heen. Ook door de vele muggen(beten). Ze moet ook wel want het vliegtuig vertrekt pas in januari weer terug naar Nederland. Maar zoals het er nu uit ziet gaan wie die tijd makkelijk vol maken met z'n tweeën. ik ben kortom erg blij met het gezelschap.

De ontdekking van het leven op Sint Maarten gaat gestaag verder. Volgende week open ik hier een lokale bankrekening. Ik ben nog bezig met een manier te bedenken waarop ik de 39 dollar kan ontwijken die de bank mij in rekening wil brengen in geval ik geld van hier overmaak op een Nederlandse bankrekening. Dat vind ik namelijk zonde van het geld.

Op het Milton Peters College gaat het goed. Ik begin de leerlingen steeds beter te begrijpen en ik vind ze eigenlijk daarmee ook steeds leuker worden. Ze gedragen zich natuurlijk soms anders dan de kinderen in Nederland, omdat de cultuur heel anders is, maar je leert, als je er open voor staat, dezelfde motieven herkennen. Ze willen allemaal graag gezien worden, graag rechtvaardig behandeld worden, hebben allemaal behoefte aan duidelijkheid, etc..  Als je die zelfde motieven achter die ogenschijnlijk heel andere gedragingen gaat zien, dan wordt de wereld ineens weer een stuk overzichtelijker.

Dat was het voor nu even.  Behalve dan natuurlijke die twee foto's die Mariëtte heeft gemaakt van een Leguaan op een tak, en die van een andere Leguaan in een hangmat, die zich heeft vermomd als een docent die op een laptop aan het werk is. Een echte actiefoto dus!!